“Kudüs…
Bir sınav kâğıdı
Her mü’min kulun önünde…” Cahit Zarifoğlu
Kırk beş gündür gözlerimiz ekranlarda, kulaklarımız habercilerin Gazze’den, Batı Şeria’dan, Kudüs’ten saat başı geçtikleri haberlerde…
Haberler ki her kelimesi kan…
Kameraların görüş alanına takılan; harabeye dönen şehirler, yeni kefenlenmiş bebek cenazeleri, kapkara dumanlar, at veya eşeklerin çektiği iki tekerlekli arabaların üstüne koyabildiği birkaç parça eşyası ile çoğu yaya yollara dökülmüş insanlar…
Sanki sığınabilecekleri bir yer kalmış gibi… Yönlerini hangi tarafa çevirirlerse orası da bombalanıyor anında. Hastaneler, okullar, camiler, kiliseler güvenilir mekânlar olmaktan çoktan çıkıp gitmiş.
Bir günde ortalama 138 çocuğun can verdiği koca bir mezarlıktır şimdi Gazze. Gavurun sayılara filan aldırdığı yok. Haçlı orduları Kudüs’e girdiklerinde yetmiş bin insanı öldürmüştü. Daha dün Amerika öncülüğündeki işgal ordularının demokrasi getireceğiz diye işgal ettikleri Irak’ta bir milyon cana kıydığını, Fransa’nın Cezayir’de, Afrika’da işledikleri cinayetlerin binlerle on binlerle değil, milyonla ifade edildiğini ne çabuk unuttuk. ‘İsrail’in kendini savunma hakkı’ diyorlar da başkalarının yaşama hakkını akıllarının ucuna getirmiyorlar.
Gazze kurtuluş savaşında. Bizim aynı işgal güçlerine karşı verdiğimiz mücadeleyi bugün Hamas veriyor. Bu nedenle Anadolu’da Kuva-yı Milliye ne idiyse Filistin’de Gazze’de ABD-AB destekli İsrail işgal güçlerine karşı sadece ölerek ayakta durmaya çalışan Hamas’ın yaptığı aynıdır. Bu nedenle Hamas’a terörist diyenler, Kuvay-ı Milliye’ye de aynı isnadı yapmaları gerekir.
ABD yıllardır Suriye’deki terör örgütlerine taşıdığı silah ve mühimmatı daha çok Filistinli öldürsün diye şimdi işgalci İsrail ordusuna yağdırıyor. İşgalci katillere her durumda desteklerinin süreceğini, emre amade olduklarını her dakika açıklama ihtiyacı duyuyorlar.
Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı Devleti’nin üzerine çullanan vahşi Batı, bugün de tüm güçleriyle bölgemizde. Yunanistan, Ege adaları, Suriye, Irak Amerika üsleriyle dolu… Güney Kıbrıs’ta İngilizlerle birlikte Fransızlar ve Almanlar da katılıyorlar Haçlı korosuna. Doğu Akdeniz uçak gemileriyle, nükleer denizaltılarla doldu. Kanlı hesaplarının Gazze’den/ Filistin’den ibaret olmadığı o kadar aşikâr ki!
Türkiye diplomatik girişimlerini sürdürüyor; lakin Filistin’de ateşkes bir türlü sağlanamıyor. Dünya, ekranlar karşısında yetmiş beş yıldır vurula kırıla küçücük bir karaya hapsedilmiş, her şeylerine el konulmuş, öz yurtlarında mülteci durumuna düşürülmüş birkaç milyon Filistinlinin topyekûn ölmesini bekliyor.
Filistinli bu çağda en büyük zulümlere ve kırımlara karşı tercihini öz yurdunda dünyanın en gelişmiş silahlarına karşı sapan taşlarıyla karşı koyarak, direnerek ve ölerek veriyor sınavını. Evini barkını, çoluğunu çocuğunu, tüm sevdiklerini ve her şeylerini kaybetse de harabeler arasında son nefesini verinceye kadar bulabildiği imkânlarla hayatta kalmaya devam ediyor; vakarını koruyor, zalime yalvarmıyor.
Sınavın en çetini, edebiyatımızın zarif şairi merhum Cahit Zarifoğlu’nun yıllar önce en yalın anlatımıyla dile getirdiği gibi Kudüs/ Filistin/Gazze konusu kendini mü’min sayanların önünde duruyor. Kardeşlerinin oluk oluk akak kanları durdurulamadığına göre cevapları az çok belli olmuş durumda.
Ne yapabiliriz?
Yapabileceğimiz birçok şey olabilir; fakat bir şey yapacaksak yoğunlaşacağımız soru ‘Nereden başlamalıyım’ olmalı. Seçimimizi yapmışsak onu da en güzel yapmak olmalı.
Bir şey yapmak…
Filistinli bir çocuk babasından ne yapmasını ister?
Ahmet Aka kardeşimin ‘İnce Düşler’ adlı şiir kitabında rastladığım şu şiirinde buldum bu sorunun yürek burkan ‘ince’ karşılığını.
“Baba bana sapan yap
baba bana sapan yap…
baba, senin silahın yok mu?
kardeşlerim nerede baba…
baba bu kollar kimin
annem nerede
çok mu küçüğüm daha
güçsüz müyüm
baba bana sapan yap
çakıllar topla bana
bir ebabil olsan
bırakmasan yeryüzünde tek bir taş
baba
daha çok mudur inkılaba” (30 Kasım,95)
Selamların en güzeliyle…
H. Halim Kartal/ 20 Kasım 2023
