"Yemek için mi yaşıyoruz? Yaşamak için mi yiyoruz?" gibi klasikleşmiş bir soru, aslında hayatın anlamını sorgulayan derin bir düşünceyi barındırır. Bu soruyu topluma yönelttiğimizde, çoğu insanın tatmin edici bir cevap veremediğini görürüz. Toplumumuzda, "ne için yaşadığını" bilmeyen, hayatına anlam katacak bir dava veya idealden yoksun insanların sayısı hiç de az değildir.
Bir hayat, ancak uğrunda feda edilecek bir davaya adandığında gerçek anlamını bulur. Bu, tıpkı tedavüldeki paranın hazinedeki karşılığı gibidir. Eğer bir banknotun merkez bankasında veya devlet hazinesinde altın veya benzeri bir değer karşılığı yoksa, o para ya sahtedir ya da değersizdir. Aynı şekilde, hayatımız da bir anlam ve değer taşımıyorsa, boş ve amaçsız bir varoluşa dönüşür.
Sanayi toplumlarında, yaşamaktan bıkmış, hayata karşı ilgisiz kitlelerin varlığı, temel problemin idealsizlik olduğunu gösteriyor. Sosyal bilim uzmanları, toplumumuzun "tepkisiz" olduğunu iddia ediyor. Bu durum, insanlarımızın "gayesiz, hedefsiz, idealsiz ve davasız" bir hayat sürdüğü anlamına geliyor.
Geçmişte, devşirmeleri bile eğitip ideal sahibi yaparak vatan ve millete hizmet ettiren bir toplumken, şimdi kendi öz evlatlarımıza bile "hayatını feda edebileceği değerde" bir ideal veremiyoruz. Bu durum, vatan ve milletin ihanetle karşı karşıya kalmasına neden oluyor. Normal ortalamaların üzerinde hain yetişmesi, birçok vatanseverin yüreğini yakıyor. Acaba bir yerlerde bir imalat hatası mı yapılıyor?
Bir şairimiz, ideali olmayan insanları şu şekilde hicvediyor:
"Konuşurken nakış vurur sesine,
At bağlanır, çalımına süsüne.
Geberir gider de pisipisine,
Hak yolda ölemez Allah, kahretsin."
Bu duruma bir çözüm bulmak istiyorsak, işte o taş: Biyoloji öğretmeni, sınıfa "Sinirleri çalışmayan kurbağanın durumu ne olur?" diye sorar. Temel parmak kaldırır ve "O hayvan ölür öğretmenim," der. Öğretmen kabul etmez ve "Ölmez, fakat felç olur çocuklar," diye cevaplar. Temel ise biraz bozularak, "Siz, ha ona yaşamak mı diyorsunuz hocam?" diye çıkışır.
İşte idealsizlik de böyledir. İdealsiz bir hayat, tıpkı sinirleri çalışmayan kurbağa gibi, belki ölmez ama yaşadığı da söylenemez. Siz buna yaşamak mı diyorsunuz?
Alıntı.
