Söyleyene göre değişen tonları olsa da sohbetlerde ara sıra işitmeye alışık olduğumuz genellikle ‘çaresizlik’ ile ‘bezginlik’ arasında kimi zaman birincisine kimi zaman ikincisine daha yakın duyguları ifade için kullanılan bir sorudur bu. Ne yapayım, ne yapabilirim?
Oysa kullarının her halinien iyi bilen Rabbimiz, Kerim kitabımız Kur’an’da bu sorunun cevabını vererek izlenecek en doğru rotayı göstermiştir:
“Siz ey iman edenler! Sadece (Allah’ın huzurunda) eğilin! O’nun sizin için koyduğu yasaya tâbi olun ve yalnızca Rabbinize kulluk edin! Bir de hayırlı işler yapın ki ebedî kurtuluşa nail olasınız.” (Hac 22/77)
Hayırlı işler yapmak…
Tarifsiz güzelliklere, mutluluklara uzanan ne güzel yollardır!
Yedi- sekiz yıl kadar önce, böyle bir bahar…
Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’ndeyiz. Öğleden önce laboratuvar, radyoloji gibi birimlere uğradıktan sonra muayene saatinin gelmesini bekliyoruz. Özel muayeneler mesai sonuna ayarlanmış. Bu durum, hastaneye il dışından gelenler için upuzun ve bir türlü geçmek bilmeyen sıkıntılı saatler demektir.
Hastanenin kuzey tarafındaki mekânlara gidiyoruz. Buralar; daha çok öğrenciler, öğretim görevlileri ve oralara bir şekilde yolu düşen insanların yemek-içmek başta olmak üzere her türlü ihtiyacına cevap vermek amacıyla dükkânların bir arada olduğu büyük bir çarşı.
Öğle saatleri… Her yer hareketli.
Yemek yiyebileceğimiz daha rahat bir yer ararken birinci katta daha çok üniversite öğrencilerine hitap eden kitapların bulunduğu ve o saatte öğrencilerle tıklım tıklım bir kitabevine takılıyoruz uzun uzun. Her sayısında yakın tarihin karanlıkta bırakılmış birçok olayını gün yüzüne çıkarmayı amaçlayan bir dergi bir gazete alıyorum önce. Fakat gözümüz raflarda, yeni çıkan kitaplarda…
İşte bir Mustafa Kutlu kitabı... “Hüzün ve Tesadüf”. Bakıyorum tam bana göre. Bir çırpıda okunacak cinsten hikâyeler…
Muayene saatine daha çok var. Dışarıda bir gurup öğrenci bir derneğin kermesinde iş tutuyorlar. Çaylarımızı onlardan alıp yakınlarındaki bir banka oturuyoruz. Yeni aldığımız kitaplardan önce M. Kutlu’nun kitabına dalıyorum. Bir başlık dikkatimi çekiyor. “Bir Şey Yap!” Yazarın Yeni Şafak’ta çıkan yazılarından biri bu… Üstelik hafızamdaki tazeliğini koruduğuna göre yakın bir zamanda okumuş olmalıyım. Evet...
Hoca’ya“Bir şey yap, güzel olsun. Çok mu zor? O vakit güzel bir şey söyle. Dilin mi dönmüyor? Güzel bir şey gör veya güzel bir şey yaz. Beceremez misin? Öyleyse güzel bir şeye başla. Ama hep güzel şeyler olsun. Çünkü her insan ölecek yaşta…” diyen Tebrizli Şems ilham vermiş olmalı. Ne olursa olsun bulduğu hareket noktası güzeldi Üstadın.
Birkaç sayfada koca bir günü hastane bölgesinde geçirecek olmanın verdiği sıkıntıdan kurtuluverdiğimizi hatırlıyorum. Doğrusu bize iyi gelmişti. Bu bakımdan niyetim, arzımızın çiçeklenmiş ağaçlarla şenlendiği güzel bir günde sizleri Kutlu Hoca’nın bu güzel hikâyesi ile baş başa bırakmak. Hele bizim gibi bir hastanede iseniz ve muayene saatinin gelmesine daha çok varsa ‘bir şey yapmak’ eminim size de iyi gelecektir.
Değerli yazarımızın neticesinin güzel olmasını arzu ederek yapmamızı tavsiye ettiği şeylerin tamamına bakınca bunlar, gerçekte yukarıdaki ayetinmü’min gönüllere yerleştikten sonra hayata taşınmasının küçük yansımalarıydı. Bazıları şöyle sıralanmıştı:
“Bir şey yap güzel olsun… Huzura vesile olsun, rikkate yol açsın, şevk versin, hakikate işaret etsin.
-Güzellik karın doyurmuyor abi… İnsanlar iş, ekmek özgürlük istiyor. Bunca yoksulluk var iken, nasıl gider gönül darlığı.
-Bir şey yap doğru olsun. İnsanları yalanın ve yanlışın bataklığına düşmekten korusun. Rüzgâra ve akıntıya kapılmasın; kırılsın lakin eğilip bükülmesin.
-Doğru iş yapanı, doğru konuşanı, dokuz köyden kovuyorlar. Adını unutup “Davut” diyorlar. “Ulan âlemin enayisi sen misin” diye aşağılıyorlar. Bir “doğru şey” onları engellediğinde, “Yok mu bunun bir ek yeri, yumuşak karnı” diye mızıldanıp, huylanıyorlar. Bu “ek yeri”n keşfi için komisyonlar kurup, dosyalar dolduruyorlar. Sonunda Davut’a doğru işaret parmaklarını sallayıp, gözlerini belerterek “Bak açarız dosyanı ha…” diye kısık bir sesle sesleniyorlar.
-Bir şey yap iyi olsun. Hizmetten, hürmetten, merhametten müteşekkil olsun. Kalpleri yumuşatsın, garibin, yolcunun, zayıfın derdine derman olsun.
-Bize hep, “İyilik yapma, sakın ha kemlik bulursun” diyorlar.
-Olsun sen bir iyilik yap at denize, balık bilmez ise Hâlık bilir…
-İyi de nere o iyiliği yapacak olan, onlar hep güzel atlara binip aramızdan ayrıldılar.
-Sözüm sanadır, gidenler zaten gitmiş. Sen kanaati gözet, mütevazı ol.
-Mütevazı olacağım ama, gerçek sanırlar diye endişe ediyorum. O zaman bizi bir köşeye itekleyip unutuyorlar be abi; çapsız, işe yaramaz, cirmi kadar yer yakar diyorlar. Diğerlerine omuz atıp, çelme takıp öne geçsem parayı toplayacağım. Sen bizim ekmeğimizle mi oynuyorsun, sen bizim kimlerle dansettiğimizi biliyor musun? Burası kurtlar sofrası.
-Bir şey yap âdil olsun, haktan hukuktan ayrılmasın. Zâlime haddini bildirsin, mazlumun payını versin.
-“Hak değirmende” diye bir söz var, işitmedin mi? Hukuk güçlünün yazdığı bir kitap, Para kimde, güç onda.
-Hak yerini bulur ve elbette hak gelince bâtıl zâil olur.
-Ben de şunu diyorum, “Hamama giren terler ve oyuna katılan kol sallar”. Kanı da var, canı da var ama hamsi kurban olmuyor. Hakkı tutup kaldıracak derman nerede bizde?
-Çabuk parlayan çabuk söner, sabr ile elbet olur koruk helva.
-Abi senin anlattıkların notlu izahlı atasözleri sözlüğünden seçmeler. Bu sözlüğün pek çok nüshası var ama, kullanımı ilkokuldan öteye geçmiyor. Sen bize nasihat vereceğine, biraz harçlık versen daha iyi..
-İnsanlar ne zamandan beri bu hale düştü…?
-Böyle gelmiş, böyle gidiyor… Tarih dede öyle diyo.
-Olur mu hiç. Tarih insanları ibret alsınlar diye yazılır, okutulur.
-Biz tarihi savaşların, kıyımların hikâyesi olarak dinledik. Hükümdarların birbirini boğazlıyor, ortalık kandan geçilmiyor.
-Bir şey yap barış olsun. İnsanlar kin ve nefretten uzaklaşın. Bombalar patlamasın, çocuklar ölmesin.
-Ohooo, bana neredeyse dünyayı düzelt diyorsun…
-Öyle,.. Hadi bir şey yap.”
Selamların en güzeliyle…
22 Nisan, 2024
