Ben ağaçın en tepesinde ki yaprağım
Aşağıda yaşar benim arkadaşlarım
En koyu renk bendedir
Kimseye benzemez benim yeşilim
İlk önce bana gelir besinler ben doyarım
Sonra doyar altımdakiler
Onlara kalırmı sormam bile
Ben halimde çok menmunum
Ağaçımın süsüyüm benimle güzel görünür
Şimdiye kadar neden yoktum şaşarım
Bu ağaç bunca büyümüş ben neden yoktum
Vaz geçemez ağaç bende sanırım
İlkbahardan beri burada yaşarım
Nasıl böyle büyüdüm ben bile şaşarım
Geldi sonbahar uyarsada yanımdaki beni
Umursamam ağaç bırakmaz beni
Duyarımki sararmış altakiler
Suç onlarda ağaca sıkı yapışsınlar
Ben daha da sıkı sarıldım ağacıma
Ağacım asla beni bırakma
Geçti biraz daha zaman
Dökülüyor altaki yapraklar
Bende de bir halsizlik var acaba neden
Eskisi gibi gelmiyor besinim doymuyorum ben
Gelsede besinim yiyemiyorum
Eski lezzeti ne yazıki bulamıyorum
Ne kadarda sarılsam ağacıma
Rüzgarda artık çok üşüyorum
Ne olsada dayanmalıyım
Ben ağaçın en tepesindeyim
Atlatırsam bu fırtınayı korkutamaz kimse beni
Ne de sert esiyor bu rüzgarın üstelikde açım
Esme şiddetli bu kadar koparma beni rüzgar
Yerimde memnunum sevdiğimle beraberim
Derdin ne benimle anlamadım hala
Yetmedimi koparıp götürdün yaptığın bunca çile
Artık dayanamadım koptum şimdi aşağıdayım
Boşuna güvenmişim meğerse ben bir hiçim
Benimde geldi başıma bu felaketin içindeyim
Artık yerde rüzgarın insafı ile bir kıyıdayım
