Seçimin bitmesini, iğrençliklerin de son bulmasını hayatımda en çok istediğim şeyden daha çok istiyorum.
Bu kadar densizlik, bu kadar ahlaki yozlaşma, bu kadar iftira, bu kadar eyyamcılık, bu kadar yağcılık, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar nankörlük, bu kadar vefasızlık; ne cahillerde ne fakirlerde ne çobanlarda ne köylülerde ne şehirlilerde ne işçilerde ne memurlarda ne esnaflarda ne çiftçilerde görülmüş şey değildir.
Ama sizler herkese, her şeye iyi örnek(!) oluyorsunuz.
Bravo, milyonlarca alkış(!) sizlere.
İğreniyorum, yüksünüyorum, midem bulanıyor, başım ağrıyor, kasılıyorum, titriyorum, susuyorum.
Dün; makamın vardı, şanın vardı, şöhretin vardı, milletvekiliydin, bakandın, belediye başkanıydın...
Sen de dün, birilerini eleyerek gelmiştin o makama aday olmaya... Birilerini mağlubiyete uğratmış, belki de şansından, belki başarından, belki dayın vardı bir yerlerde, belki amcan...
Düne kadar etik değer dersi veren sen, şimdi altından koltuk kayınca ya da oturacağın koltuğa uzak kalınca, gerçek yüzünü gösterdin, kimliğini serdin, karakterini sergilerin, adamlığını ilan ettin ulu orta...
Yıllarca savunduğun değerleri alt üst etmene, çıkmadığın basamakları sökmeye, eteklerindekileri dökmeye, dün övdüklerini yermeye, bugün verip veriştirmeye, utanır insan, sıkılır insan...
Beni yönetmeye adaylığından utanıyorum. Senin yerine utanıyorum, utanma güçlüğüne yanıyorum.
Ağzının bozukluğu, bana ve millete örnek olma adaylığından bile binlerce kilometre uzakta durmanı gerektiriyor.
Kürsülerden yaptıklarınızla, hem de örnek olma makamlarındaki hal ve hareketlerinizle, üstlendiğiniz sorumluluktan bihabersiniz.
Siz kim, ülke yönetmek, millet önderliği kim?
Hepinizin topuna tekme vurayım, patlasın, yırtılsın, ar damarım çatlasın...
Utanayım hepinizin yerine...
İstediğim; birazcık iz'an, azcık vicdan, yeterli feraset...
Ama; "ille edep, ille edep."
Tayyar Yıldırım.
