Bir yerlerde buluştuk mu genellikle havadan sudan konuşmak âdetimizdir. Evet, havadan suda konuşuruz da havanın ve suyun mahiyeti üzerinde düşünmeyi, kimyacılara bırakırız. Hâlbuki eskilerin anasır-ı Erbaa dedikleri dört unsurdan ikisi hava ve su, diğer ikisi ise toprak ile ateştir.
Hazreti Mevlana o meşhur öğütlerinde insanla bu dört unsur arasındaki benzerliklerden yararlanır. Mesela cömertlik ve yardım etmede akarsu gibi olmamızı öğütlerken, tevazu ve alçakgönüllülükte toprak gibi olmamızı ister.
?Su gibi aziz olasın!? şeklindeki duamız da gerçekte hayatın kaynağı olan suya verdiğimiz değeri ifade eder.
Bu yazımda anlatmak istediğim şeyleri su benzetmesi kullanılarak oluşturulmuş bir metin üzerinden aktarmak istedim. Hedef kitle, özellikle yöneticiler başta olmak üzere anneler, babalar, öğretmenler? Velhasıl kendini söz söyleme mevkiinde gören herkes.
Havadan sudan konuşurken etrafımıza, insana ve kâinata birde bu metinde gösterilmeye çalışılan pencereden bakabilmemiz mümkün olabilir mi diye düşündüm.
Su Gibi
?Bir an için su olduğunu düşün. Su denli özel, su denli yararlı ve su denli çok, tükenmez... İnanıyorum ki gerçekten de öylesin. Ama ister çeşmelerden dökül, ister göklerden yağ, ister nehirler dolusu ak; dibi olmayan bir kovayı dolduramazsın... Unutma daha çok bağırdığında daha çok dinlenmezsin, gürültünün parçası olursun yalnızca!..
Ormandaki hiç bir hayvan, ırmağın gürültüler koparan yerinden su içmeye çalışmadı şimdiye kadar. Hepsi hep sabahın en sakin anını bekledi; suyun durgun yerlerini bulabilmek için. Gittiler ve sakin sakin gereksinimlerini giderdiler, onlar için en uygun olan kendi istedikleri zamanda!
Sen hep bir su olduğunu düşün. Su gibi güzel, su gibi özel, su gibi yararlı, su gibi vazgeçilmez... Ve su gibi yaşam kaynağı olduğunu düşün. Ama su gibi yaşatıcı ol. Su gibi yıkıcı, sürükleyici ve öldürücü değil! Tarlalarını basma insanların, yuvalarını yıkma; sana 'felaket' denmesin.
Vadiler ve ovalar varken önünde, yayılabileceğin küçük ırmaklara ayırabiliyorsan kendini ve bardaklara bölebiliyorsan, yaşam verirsin çevrene. Yoksa hep duyulmayan, dinlenmeyen, korkulan ve kaçılan olursun seller, afetler gibi.
Tercih elindeydi hep ve hep elinde olacak... Ya dilini tutmayı öğreneceksin ya da hiç durmadan konuştuğun için yalnızca bomboş ve anlamsız sesler çıkartan birisi olduğunu zannettireceksin çevrendeki insanlara!
Düşüneceksin, kimin dinleyip dinlemediğini, kimin anlayıp anlamadığını. Düşüneceksin, anlatmak istediklerinin ne kadarını anlatabildiğini... Hatta anlayanların anladıklarının da senin anlattıklarının ne kadarı olduğunu düşüneceksin...
Konuşmak için en uygun zamanı bekleyecek, en az ama en uygun sözcükleri seçmeye çalışacaksın...
Yolcuların, önceden aldıkları biletleri ceplerinde olduğu halde, saatlerini kontrol ederek, zaman yaklaştığında, vapurun kalkacağı iskelede hazır olmaları gibi, sen de fikrini bildireceğin kişinin "kıyıya yanaşmasını" bekleyeceksin!..
"Ben canım isteyince giderim iskeleye, vapur da o saniyede gelmek zorunda!.." demeyeceksin.
"Ben aklıma geleni aklıma geldiği biçimde söylerim. Karşımdaki de değil duymak, değil dinlemek, anlattığımdan bile fazlasını anlamak zorunda!.." demeyeceksin.
Keşke öyle olsaydı. Keşke haklı olsaydın ama maalesef değil... Ağzını açıp "Şelaleden dökülen suyu" içmeye çalışan bir tavşan gördün mü hiç?.. Ya da önüne çıkan ağaçları bile sürükleyen bir selden susuzluk gidermeye uğraşan bir ceylan gördün mü?..
Kaplanlar bile içebilmek için suyun durulmasını bekler; beyni olan her canlı gibi!
Hadi... Sen şimdi "su olduğunu" düşün ve kendini "su gibi" hisset... Su gibi özel, su gibi güzel, su gibi yararlı... Su gibi yaşam kaynağı ve su gibi bitmez tükenmez olduğunu anımsa...
Ve yine su gibi "bir küçük bardağın içine" sığdır ki kendini, girebilmeyi öğren insanların damarlarına. Yaşam ver... Vazgeçilmez ol...?
Bu sabah televizyon kanallarından birinde aşırı kilolarına rağmen oldukça neşeli bir bayan ?Nasıl mutlu olunur? un on kuralını sayıp dökerken bir maddesi dikkatimi çekti:
?Anlatmak için değil, anlamak ve anlaşmak için iletişlim kurunuz.?
İnsanların iyice hırçınlaştığı, kavga etmeden konuşabilmeyi bir türlü beceremediğimiz bir dünyada bir parça huzur ve mutluluğun sırrı bu olsa gerek.
Sevgiler?
