(Dünyanın tüm yetimleriyle yetim hayatı yaşamaya mahkum edilen bütün çocuklarına)
Ben bir kere gördüm,
Kan damlıyordu dişlerinden.
Rabbim seni, beni, cümlemizi
Korusun şerlerinden!
Öyle sinsi, öyle kalleşlermiş!
Güçlü çeneleriymiş etkili silahları
Aslanın avını bile çalabilirlermiş
Buldular mı fırsatları.
Sırtlan deyip bu ismi
Nedensiz vermemişler;
Her musibet bir ibret,
Yeter ki akletsinler.
Cümle alem uykudayken
Çıkarlarmış pusulardan
Bu nedenle...
Gündüzleri görünmezler pek
Görünseler de
Aman derim, aman dikkat!
Her yolu denerler,
Bir yerde av olsun tek.
Ben bir kere gördüm diyorum,
Maskesizdi, korkunçtu.
Aldanmıştım görünüşe inanıp
Ama artık çok geçti;
Çünkü…
Her şey boş, yapacak bir şey de yoktu.
Canımın yandığını hissettim önce,
Sonra hiç dinmeyecek bir sızı...
Ne yaptım ben Allah’ım!
Nasıl bir gafletmiş ki fark etmemişim
Çenesi silah, maskeli bir sırtlanı.
Ben gördüm diyorum, ah!
Anladım tüm cinliklerini.
Rabbim acınızı göstermesin tek
Korusun sevdiklerini!
Merak etme, üzülme sen,
Her söze inanma yeter ki...
Beyinsiz ben mücrime düşen
Ağlayıp, dua etmek şimdi.
Selamların en güzeliyle...
