İki gün köyümün gençleriyle manen genç oldum desem yeridir. Yeğenimin düğününe renk katışları harikaydı doğrusu. Yalnız yeğenimin düğünü değil, onlar katıldığım bütün düğünlerde sevginin, coşkunun ve fedakarlığın kaynağı oluveriyorlardı bir anda.
Al bayrağımızı bir tutuşu vardı dal boylu birinin, görülmeye değerdi. Duruşu dosta güvendi. Bayrağı taşıma nöbeti şimdi onundu. Yarın onu sınır boylarında dalgalandıracaktı bu cennet vatanda özgürlüğümüzü doya doya yaşamak için.
“Bayrak” şairimiz rahmetli Arif Nihat Asya’nın “Şehitler tepesi boş değil/ Biri var bekliyor” deyişi geldi aklıma; duygulandım. Şu anda bir ‘kız kardeşin gelinliği’ne yakın duran bayrak, şairin dediği gibi yurdumuzun bazı yerlerinde hortlatılan bölücü terör olayları sebebiyle huzurumuza kurulan kalleş pusularında şehit düşen Mehmetlerimizin ‘son örtüsü’ oluyordu. Neredeyse yazdan güze yeşilimize allar bağlandı da düğünlerimiz, bayramlarımız matemlere karıştı.
Düğün sonu evli evine, köylü köyüne dönerken yatsı sonu ortalığın korna sesleriyle hareketlendiğini gördüm. Birkaç saat önce gelin almaya gelen konvoyla hareketlenen İncesu sokakları akşam da başka bir amaçla çığlık çığlığaydı. Onlarca traktörün oluşturduğu bir konvoy... Her aracın tepe lambaları dahil bütün ışıkları yanıyor. Kabinlerin arkasına aynı büyüklükte bayraklar asılmış, aralıksız klakson sesleriyle sıcak bir eylül akşamı oluşan bir renk ve ışık cümbüşü... Cumhuriyet Bayramı akşamları yapılan fener alaylarını andıran bir manzara...
Gençler ne çabuk organize olmuşlardı bilmiyorum. Anladım ki bu akşam Seydişehir caddelerinde ‘şehitlerimize saygı, teröre lanet’ amacıyla dolaşacak konvoya onlar öncülük edeceklerdi. Bu bir bayrak yarışıydı ve onlar hayırlı ve güzel olan her etkinlikte asla gerilerde kalamazlardı.
Gençlerin oluşturduğu konvoya katılma konusunda içimde karşı konulmaz bir istek belirdi. Yerimde duramadım. Harman yokuşundan inerken katıldığımız konvoyun ucu höyük bağlarına yaklaşmış, yokuşla höyük arasındaki bir kilometrelik mesafe büyüleyici bir cadde görünümü kazanmıştı.
Aynı tempoda ilçemizin neredeyse bütün caddelerini dolaşıyoruz. Gençlerin coşkusunun dalga dalga yayıldığını görüyordum. Evlerinin balkonlarından, pencerelerinden bayraklarını sallayanları, alkışlayanları, görüyoruz. Yer yer “Şehitler ölmez, vatan bölünmez” sloganları, ıslıklar ve her dönemeçte her çeşit araçla bu coşkuya katılanlarla uzadıkça uzayan konvoydan yayılan klakson sesleri birbirine karışıyor; köyümün altın kalpli gençlerinin tutuşturdukları meşaleyle koca şehir bir anda tek yürek oluyor, “Bu kirli savaş bitsin!”,“Kardeşliğe evet, teröre hayır!”, “Vatan sana canım feda!” diyorlardı hal diliyle.
Gençler çok güzel bir iş çıkarmışlar, amaçlarına da ulaşmışlardı doğrusu. Büyük bir titizlik ve disiplinle başlattıkları eylemi problemsiz tamamlamışlardı. Eve dönünce aradığım gençlerden biri olayın sosyal medyada çabucak yer bulduğunu, hoş karşılıklar bulduğunu söyledi.
Mutluydum; çünkü köyümün altın kalpli gençlerinin gösterdikleri yoğun ilgiyle güzel biten bir düğünün ardından kendimi gene onların tertip ettikleri bir başka etkinliğin içinde bulmuş ve bir kimsenin ilerlemiş yaşında da olsa kendisini her an genç hissetmesinin geçlerle daha çok beraber olmakla mümkün olabileceğini düşündüm.
Köyümün altın kalpli geçlerinden çok şey öğrenmiştim: Özveriyi, sevgiyi, dostluğu, fedakarlığı... Bunlardan daha önemlisi vatan ve bayrak söz konusu olunca çelikten bir irade ve karşı konulmaz bir kuvvete dönüşüverdiklerini...
Teşekkürler gençler!
Rabbim cümlenizi korusun, her şey gönlünüzce olsun!
Hepinizi çok, ama çok seviyorum.
Selamların en güzeliyle...
Hacı Halim Kartal
İncesu, 15 Eylül 15
