BİR KENDİLİK MUHASEBESİ

Anladım ki hayatın penceresinden seyre durmuşken dünya bir oyunun içine aldı bizi.

Halbuki eskilerin sözüyle her gelen bakıp geçecekti bu pencereden lâkin bu sefer

seyredurmak ne kelime, dört nala koşturmaktayken bulduk kendimizi bir oyunun serabında.

Koştuk kendimizi yırtarcasına, yetişemeyeceğimiz yetersizliklerimize. Peşinden koştuğumuz

yeni yetme heveslerimiz olsa da arkamızda bizi kamçılayan kendimizden başkası değildi.

Koştuk, kibrin kat kat yükselen yığınlarında pelerininden tutmaya çalıştığımız

hevanın ardı sıra. Tam kavrayacakken sır oldu, uçup gitti avuçlarımızdan. Baktık ki kalan

benliğimizden gayrısı değil.

Koştuk, bir canavara dönüşüp de yağmalanan tamahı esir etmek için. Bir de ne

görelim bu, nefsimizden başkası değil.

Koştuk, bir gölgelik zaman diliminde kalacakken, metalaştırılan vaktin aralıklarında

sıkışıp kaldık, acziyetimizle yüzleştik.

Koştuk, koştukça siretimizden bir parça bıraktık ardımızda. Hep daha fazlası, daha

büyüğü, daha çoğu bizim olsun diye dünyada ne nefes bıraktık ne hoş sedâ ne de hakiki bir

düş. Güneşin huzmelerinden nasiplenmek, rüzgarın kanatlarında bir masala dalmak ve bir

dostun gölgesinde serinlemek varken kendimizi yine kendi acziyetimizin esiri yaptık

sabırsızlığımızla, tamahkârlığımızla. Şayet dünyaya savaş açılırsa mağlup olan insanlığın

acziyeti olacaktır.

Yaşamın sıradanlığı sayıp da güneşin, mavi göğün, kökleriyle derine dallarıyla

yükseğe tutunan ağacın, kuşun, nefesin, sıhhatin ve daha nicesi nimetin renklerini görmeyip

sadece boşluğa bakar gibi bakmak kendimize züldür, eziyettir. Ve anladım ki aslında bunlar

her zerresi için şükredilecek, paha biçilemez bir servettir.

Terazinin kefesine konmadan muhasebesini yapmak gerek kendimizin, kendilik

gayemizin. Ve anladım ki insan diyardan diyara koşmak yerine yürekten yüreğe yürümeli ki,

yoluyla yolcu, gayesiyle öncü olabilsin.

-Ümmühan Dündar