GELİBOLU

Arş, şafak rengi Seddülbahir’de

Arza değiyor revnak alınlar,

Kabzalarla, kınlarla.

Voltada, zalim adımlar Conkbayırı’nda

Omuzlarda mahşerin alev tozu,

Muzaffer nişanesi bakışlarda,

Ne mümkün Gelibolu’yu kırmak?!

Kınalı perçemlerine on beşlimin

Erişmek ne mümkün?!

Vur mızrabını gözlerindeki şerareye

Vur ki,

Tevhid yansıyacak alevden.

Muzdarip kırıntılar göreceksin,

Şehadet muştuları sezilen alınlardan.

Prangasında parmakların tüfek kabzaları

Kıpırdasa cihan, inmiyor göz kapakları.

Kendine şiâr edinmiş kirpikler,

Milim inmeyecek gece

Şemsi müjdeleyen kandile.

Bombaların cirit attığı bir mahşer,

Alınlar arzda yine bir vakt-i seher.

Avuçluyor hilalin ziyasını gece,

Şehadet var bakışlarda hece hece.

Bir asrın hudutlarında mahfi,

Muamma, bir mumun saye’sinde Gelibolu.

Hangi vakanüvistin harcı ki,

Çanakkale deyince hokka tutmak?

Mihengini oturtamadan yüreğin

Ahkâm kesmek ne mümkün?!

Sığ bir mürekkep katresine sığdırmak,

Ne mümkün Gelibolu’yu?!

Bir şerare var gözlerinde on beşlimin,

Şeme meftun bir pervane misâli.

Tennuresine bürünürcesine

Râm olmak kabzasına ne kudsî!

Ve bir muştu var göklerden

Lerzân ediyor kabzalar, kınlar.

Mıhlanmış arşa bir hilal

Arşınlanır mı Gelibolu, Anafartalar?!