YÜREK HEYBESİ

Nişanı mahiyetinde saklı kıymetli yürek,

Onca hengâmenin peşi sıra sürüklenip heybesinde azığını saklamak her yüreğin harcı değil. Bir muhayyileye kanat çırparken nasipte heybene doldurmak da var şiir tepelerinden akisleri, bir serabın müphemliğine kanıp heybeyi yitirivermek de. Yitiğini aramak için salsan da yüreğinin hafiyelerini ne çare! Heybe hangi rüzgarın haşinliğinde savruldu kim bilir?!

            İnsan bir seraba dalacaksa eğer, gönlünün yakamozları haybeye mi durur? Sahte bir düşün esintilerini değil de, hakiki bir avizenin nesimini taşır bu yakamozlar bağrında. Banacaksa insan ille de beyhude bir cümbüşe, o vakit bir seyyahın hülyasına bansın.

            Ne biriktirdiğin mi önemli, nasıl biriktirdiğin mi heybeni, muamma! Mühim olan heybene hakikatin rayihasını nakşetmek belki de. Mahir bir nakkaşın emeğinden dökülmüşçesine sırrı zerresinde muhafaza etmekte yahut. Laciverdiliğin kuşattığı aşikar görünümlü bir kelimenin mahfilikler barındırması misali, insan da heybesinde bir ‘Mahur Beste’ saklamalı. Müdavimi olup da en usta güftekârın bile tercüme edemediği bir beste… Kabuğa çekilmiş bir sergüzeşt barındırmalı, pervazına ulaşmak için kırlangıçların kanat yetiremediği.

Lügat yutup da mısra mısra kelime işleyen ey laciverdi sanatkar,

‘Yekpare geniş bir anın/ Parçalanmış akışında’ titrerken vakit, her solukta yürekten bir lahza kayıvermekte. Her zaman kıvrımında yürek bir adım daha toyluktan mahirliğe ilerlemekte. Uhdesinden gelinmekte mi her meşakkatin, bilinmez. Lakin ‘Sahnenin Dışındakiler’ misali insan heybesini tam edebilmek için yüreğinin mihengini oturtmakta ruhunu her kuşandığında.

Hâsılı, insan yürek heybesinde demlediği hakikat için kelamına kanat takmalı.