Yeni Akit gazetesi yazarı Abdurrahman Dilipak, bugünkü yazısında siyasetin tepesinde bulunan 70 kuşağını yazdı. Dilipak, "Bugün siyaset, iş dünyası ve bürokrasinin tepe kadroları 70 kuşağı.. Yani bugün siber teknolojiyi yöneten kafa 1970 kuşağı. 1970 model bir Anadol’a, sibersonik jet motoru takmış gibi bir durum var. Bu kişilerin çoğu, üniversite sonrası kitap açık okumamış kişiler." yazdı.

"EHLİYET VE LİYAKAT GÖRSEL VE ŞEKİLSELDİR"
Siyasetin ve bürokrasinin üst düzey kadrolarında yer alan 70 kuşağının ehliyet ve liyakata önem vermediğini dile getiren Yeni Akit gazetesi yazarı Abdurrahman Dilipak, "Hemen hepsi için gayeye giden her yol meşrudur. Ehliyet ve liyakat, istişare ve şûra görsel ve şekilseldir. Söz dinleyen kişilerle çalışmak isterler, kendilerinden daha akıllı, daha dürüst ve daha cesur insanlardan uzak dururlar, sürekli bölünürler, her yanlış, yanlarındaki beceriksizlerden, söz dinlemedikleri için ya da dış düşmanların ve içerdeki muhalif hainlerin fitne ve fesadından dolayıdır. " ifadelerini kullandı.

İşte, Abdurrahman Dilipak'ın dikkat çeken o yazısı:

"Bugün siyaset, iş dünyası ve bürokrasinin tepe kadroları 70 kuşağı.. Yani bugün siber teknolojiyi yöneten kafa 1970 kuşağı. 1970 model bir Anadol’a, sibersonik jet motoru takmış gibi bir durum var. Bu kişilerin çoğu, üniversite sonrası kitap açık okumamış kişiler. 1., 2. Dünya savaşını görmemiş olsalar da soğuk savaş dönemini görmüş, darbeleri yaşamış, korkuları umudlarından büyük, devleti ele geçirip milleti kurtarma hayalleri kuran, devlet babanın baskısı altına büyümüş nesiller. Bunların sağcısı da, solcusu da, milliyetçisi de, liberali de, dincisi de mizaç olarak pek farklı değildir. 

Hemen hepsinde oportünizm, Kemalist baskıdan kaynaklanan kurtarıcı tek adam kültü vardır. İdeolojik anlamda Kemalist olmasa, hatta Kemalizme karşı olsa da yine de metodik anlamda Kemalisttir. Devleti ele geçirecek, toplumu dönüştürecek. O kafa için din de, ideoloji de, demokrasi de, laiklik de, o her neyse o bir araçtır sadece. Rasyonel olmaya çalışır, pragmatiktir ve isagojik bir mantıkla sebeb-sonuç ilişkisine dayalı determinist bir dille popülist bir pragmatizmin en uç noktasına savrulmuştur. 

Hemen hepsi için gayeye giden her yol meşrudur. Ehliyet ve liyakat, istişare ve şûra görsel ve şekilseldir. Söz dinleyen kişilerle çalışmak isterler, kendilerinden daha akıllı, daha dürüst ve daha cesur insanlardan uzak dururlar, sürekli bölünürler, her yanlış, yanlarındaki beceriksizlerden, söz dinlemedikleri için ya da dış düşmanların ve içerdeki muhalif hainlerin fitne ve fesadından dolayıdır. Mustafa Kemal’in “Dahili ve harici bedhahları” burada iç güç-dış güç olarak varlığını sürdürmektedir.

Siyasi “Çarşı, herkese karşı”dır. “Ben merkezci” bir akla sahip oldukları için, sürekli bölünürler. Artık Kemalizmin bile her rengi, her çeşidi vardır mesela.